Forum o rasach psów

Kovu

Użytkowanie - pies zaprzęgowy i do towarzystwa Klasyfikacja FCI: grupa 5 szpice i psy ras pierwotnych, sekcja l nordyckie psy zaprzęgowe, nie poddawany próbom pracy.

Wrażenie ogólne - średniej wielkości, elegancki, biały arktyczny szpic, u którego silna, wytrwałość, zwinność, duma i pewność siebie idą w parze z wdziękiem. Charakterystyczny wygląd, tzw. uśmiech Samoyeda powstaje przez połączenie kształtu i ustawienia oczu z ustawieniem kącików warg skierowanych łagodnym lukiem ku górze.

Ważne proporcje - długość ciała przewyższa wysokość w kłębię o około 5 %, a głębokość ciała jest nieco mniejsza od polowy wysokości w kłębie. Długość trzewioczaszki jest mniej więcej równa długości mózgoczaszki.

Zachowanie/charakter - przyjacielski, pojętny, bystry i żwawy pies o bardzo słabym instynkcie łowieckim. W żadnym wypadku płochliwy lub agresywny. Bardzo towarzyski; nieprzydatny jako pies stróżujący.
Głowa - silna i klinowata.

Mózgoczaszka - czaszka widziana od przodu i z boku tylko nieco wysklepiona, najszersza miedzy uszami. Mało widoczna bruzda miedzy oczyma. Stop wyraźnie zauważalny, ale niezbyt mocno zaznaczony.

Trzewioczaszka - nos dobrze rozwinięty, preferowany czarny. W określonych porach roku blednie do tzw. nosa zimowego, jednak brzegi nosa musza zawsze być ciemne. Kufa silna i głęboka, mniej więcej równa długością mózgoczaszce, zwężająca się stopniowo w stronę nosa. Ani spiczasta i słaba, ani ciężka i kwadratowa. Grzbiet nosa prosty. Wargi ciasno przylegające, czarne i dosyć mięsiste. Kąty warg biegną łagodnym lukiem ku górze i tworzą typowy „uśmiech Samoyeda".

Zgryz/zęby - regularny, pełny zgryz nożycowy zgodny ze wzorem zębowym, o silnych szczekach i zębach.
Oczy ciemnobrązowe, osadzone głęboko w oczodołach, rozstawione dość szeroko, ustawione nieco ukośnie, migdałowate. Wyraz oczu "uśmiechnięty", przyjacielski, uważny i inteligentny. Uszy proste, dosyć małe, grube, trójkątne z lekko zaokrąglonymi czubkami. Są bardzo ruchliwe; osadzone wysoko, a przy szerokiej czaszce daleko odsunięte od siebie.

Szyja - muskularna, średniej długości, dumnie noszona.

Tułów - raczej nieco dłuższy niż wysoki; głęboki i zwarty, jednakże zwinny. Kłąb dobrze rozwinięty. Grzbiet średniej długości, muskularny i prosty, u suk nieco dłuższy niż u psów. Lędźwie krótkie, bardzo mocne i wyraźnie odgraniczone. Zad pełny, silny, muskularny, lekko opadający. Klatka piersiowa szeroka, głęboka i długa, sięgająca w dół prawie do stawu łokciowego. Zebra dobrze wysklepione. Linia dolna i brzuch miernie podciągnięte.

Ogon - dość wysoko osadzony. W ruchu lub przy wytężonej uwadze noszony od nasady nad plecami lub zagięty na bok; w spoczynku powinien zwisać, sięgając stawu skokowego.
Kończyny - kończyny przednie dobrze ustawione, muskularne o silnych kościach. Łopatki długie, mocno przylegające i skośnie ustawione. Ramie ustawione ukośnie, ciasno przylegające do ciała. Niemal tak samo długie jak łopatka. Łokcie ciasno przylegają do ciała. Staw nadgarstkowy silny, ale giętki. Śródręcze ustawione lekkim skosem. Stopy przednie owalne, elastyczne, skierowane prosto do przodu, długie, wysklepione, niezbyt zwarte palce; elastyczne opuszki. Kończyny tylne widziane od tylu proste i równolegle; bardzo silnie umięśnione. Udo średniej długości, bardzo szerokie i muskularne. Kolano dobrze katowane. Staw skokowy dosyć głęboko osadzony i dobrze katowany. Śródstopie silne, krótkie, proste i równolegle ustawione. Stopy tylne takie jak stopy przednie. Wilcze pazury powinny być usunięte.

Chód - silny, swobodny, robiący wrażenie łatwego, z dalekim wykrokiem. Kończyny przednie maja daleki zasięg, a tylne dają silne odbicie.
Okrywa włosowa - włos bujny, gruby, elastyczny, gesty jako idealna ochrona w klimacie polarnym. Samoyed ma okrywę podwójna: krótki, miękki podszerstek i dłuższy, twardszy i gładszy włos okrywowy. Włos na szyi i łopatkach tworzy grzywę, obramowującą głowę, szczególnie wyraźną u psów. Na głowie i na przedzie kończyn włos jest krótki i gładki, na zewnętrznej stronie uszu krótki, gładki i odstający. Wnętrze ucha dobrze owłosione. Z tylu uda włos tworzy tzw. portki. Miedzy palcami rosną włosy chroniące. Ogon bogato owłosiony. Włos u suk często jest krótszy i bardziej miękki niż u psów. W każdym wypadku poprawna sierść winna mieć szczególnie lśniący połysk.
Umaszczenie - czysto białe, kremowe lub białe z biskwitem, przy czym podstawowa barwa musi być biel z niewielkimi tylko znamionami biskwitowymi. W żadnym wypadku włos nie może być beżowy.

Wielkość - wysokość w kłębie: idealna 57 cm u psów, 53 cm u suk. Tolerowane są odchylenia ~3 cm w górę lub w dół.
Błędy - wszelkie odchylenia od wyżej omówionych punktów należy uważać za błąd, którego ocena zależy od stopnia odchylenia.
- wyraźne wady budowy,
- lekka struktura kostna,
- sucze psy, samcze suki,
- zgryz cęgowy,
- żółte oczy,
- miękkie uszy,
- beczkowata klatka piersiowa,
- podwójnie zwinięty ogon,
- za krótkie nogi,
- silnie wygięte nogi, postawa krowia,
- na całym ciele falisty lub krótki włos; włos długi, miękki i zwisający,
- nieufność.

Ciężkie błędy - wyraźnie pozbawione pigmentu miejsca na brzegach powiek i warg.
Błędy wykluczające
- oczy niebieskie lub różnobarwne,
- przodo- lub tyłozgryz,
- uszy nie stojące pionowo,
- umaszczenie sprzeczne ze standardem,
- płochliwe lub agresywne zachowanie.
Uwaga - Psy musza mieć normalnie rozwinięte jądra, znajdujące się całkowicie w mosznie.

Źródła: FCI Standard nr. 212, tłumaczenie: dr Ewa Żuchowska